Tanklar yürüdü, muhtıralar verildi

Taraf, tam 14 yıl sonra 28 Şubat 1997 öncesinde ve sonrasında yaşananlara, Bakanlar Kurulu’nun “çok gizli” tutanaklarına dayanarak ışık tutuyor...  1995 yılında yapılan genel seçimlerde yüzde 21.38 oy alarak sandıktan zaferle çıkan Necmettin Erbakan, dönemin Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel tarafından hükümeti kurmakla görevlendirildi. Ancak Refah Partisi, Meclis’te güvenoyu alabilmek için yeterli milletvekiline sahip değildi. Erbakan’ın ilk denemesi başarısız olmuştu. Bunun üzerine Demirel, seçimlerde ikinci olan ANAP lideri Mesut Yılmaz’a hükümeti kurma görevi verdi. Yılmaz ve DYP lideri Tansu Çiller, 53. Hükümeti kurma konusunda anlaştılar. Fakat bu hükümetin ömrü sadece üç ay sürebildi. Demirel, hükümeti kurma görevini ikinci defa Erbakan Hoca’ya verdi. Erbakan, yapılan pazarlıkların ardından Çiller’le birlikte tarihe “Refahyol” olarak geçen 54. Hükümeti kurdu. Koalisyon protokolü çok netti: İlk olarak Başbakan Erbakan olacaktı, iki yıl sonra ise Başbakanlık görevini Tansu Çiller alacaktı. Yani iki yıl arayla başbakan değişecekti. Cumhurbaşkanı Demirel’in onay verdiği Refahyol Hükümeti 28 Haziran 1996’da göreve başladı. Hükümeti kurana kadar büyük sıkıntı yaşayan Erbakan için zor günler geride kalmıştı. Erbakan’ın mutluluğu, Refahyol Hükümeti’nin 9 temmuzda yapılan ilk Bakanlar Kurulu toplantısına da yansıdı. Hükümet üyelerini tek tek kutlayan Hoca’nın ilk sözleri  “Sayın Cumhurbaşkanı (Demirel) güven oylamasının ardından telefonla arayarak beni tebrik etti. Kendisini ziyarete gittiğimde ise tebrik mektubu verdi” oldu. Erbakan Hoca, ardından ise Bakanlar Kurulu’na Demirel’in verdiği mektubu okudu. Artık koalisyon tamamdı, ErbakanÇiller ikilisi 2000 yılına kadar iktidardı. Ancak işler hiç de iki liderin beklediği gibi gitmedi, dört yıl süreceği planlanan Refahyol Hükümeti sadece bir yıl dayanabildi. Medyanın hükümet karşıtı yayınları, Sincan’da tankların yürütülmesi ve 28 şubatta yayınlanan MGK bildirisinin ardından Erbakan Hoca, 30 Haziran 1997’de Demirel’e istifasını sundu. İşin tuhafı adım adım gelen darbenin Refahyol Hükümeti tarafından fark edilmemesiydi. 28 şubattan bir gün önce toplanan Bakanlar Kurulu’nda bile bu konu üzerinde hiç durulmadı; bunun yerine, AB, Yeşil Kart, Bulgaristan’dan göç vb. meseleler uzun uzun masaya yatırıldı. Taraf, tam 14 yıl sonra 28 Şubat 1997 öncesinde ve sonrasında yaşananlara, Bakanlar Kurulu’nun “çok gizli” tutanaklarına dayanarak ışık tutuyor... ‘Postmodern darbe’nin yıldönümüne denk düşecek şekilde hazırlayıp yayın tarihini önceden duyurduğumuz bu haberin, darbenin hedefindeki bir numaralı siyasetçinin ölüm haberiyle aynı gazetede yer almasını tarihin bir cilvesi sayıyoruz. Erbakan’a Allah’tan rahmet, ailesine başsağlığı diliyoruz.