4 sene önce.
Değerli ağabeyim Uğur
Dündar’la birlikte Star Haber’deyken, baskın üstüne baskın yiyen, sıfır
noktasındaki karakolun hemen eteğinde bulmuştuk onu.... Aktütün
Köyü’nde.
*
Çiçek.
*
Gözünü budaktan sakınmayan sevgili arkadaşlarım Turgut Erat ve
Mustafa Şap, anında uçmuş, 17 şehit verdiğimiz günün gecesinde varmıştı
Aktütün’e... Duvarlardaki mermi deliklerini, yaşanan dehşeti gösteriyor,
tanıklarla, köyün sakinleriyle konuşuyorlardı.
Canlı yayında.
*
Bi kız çocuğu geldi Turgut’un yanına.
Pıtı pıtı boy, iri iri gözler, henüz 9 yaşında.
Avucunda...
Sokaktan topladığı mermi kovanlarıyla.
Ve, şırak diye uzatıverdi kameraya.
“Kurşun değil, kalem tutmak istiyoruz, okumak istiyoruz” diye haykırdı.
*
En başta biz...
Türkiye ekran başında dondu kaldı.
“Çocuk olmak bizim de hakkımız” diye devam etti, televizyonlardan öğrendiği pırıl pırıl Türkçesi’yle... “Biz de mutlu olmak istiyoruz, biz de başarılı olmak istiyoruz, Atatürk yaşasaydı, okulumuz kapanmazdı” dedi. Hıçkırmaya başladı.
*
O ağladı.
Biz ağladık.
*
O kaderine.
Biz utancımıza.
*
Başımıza gelmeyen kalmadı sonra... Bırakın köyü, Şemdinli’den yayın
yapmamız engellendi. Gözaltına almaya kalktılar. Hatta, mahkemeye bile
verildik. Ama değmişti... Yürekli Çiçek’in sözleri, en taş kalplerde
bile tomurcuklandı.
Kapısına kilit vurulan okul, açıldı.
*
Hatırlarsınız mutlaka... Çiçek’in elinden tuttuk, İstanbul’a
getirdik, çok merak ediyordu, hayatında ilk kez deniz gördü, atlı
karıncaya, vapura bindi. Yardım yağdı. Ev alındı Çiçek’e.
*
İşte tam o günlerde...
Oraya atandı Erhan.
*
Kolları sıvadı, bismillah, işe Aktütün Köyü’nden başladı. Valiyle
beraber, devletin gönderdiği parayı, 2’şer bin liralık çekler halinde,
ev ev, kapı kapı dolaşarak, en başta Çiçek’in ailesi, Aktütün
sakinlerine dağıttı. Sadece Aktütün değil, bütün Şemdinli onun
sorumluluk alanıydı.
*
Mesaisinin önemli bölümünü esnaf ziyaretlerine ayırdı, sorunlarını
dinledi, höt zöt yapmadı, arkadaş oldu, kepenk kapatma eylemlerini en
aza indirdi. Sınır ticaretinin gelişmesinde büyük pay sahibiydi,
kaymakam ve emniyet müdürüyle birlikte, Esendere Hudut Kapısı’ndan
İran’a geçiyor, dostluk temasları kuruyor, İranlı mevkidaşlarını bizim
tarafta ağırlıyordu.
*
Kan davalarına son verdi. Aralarında senelerdir husumet bulunan Öveç
ve İnan sülalelerini, müftü ve kaymakamla birlikte camide bir araya
getirdi, barıştırdı.
*
Devlet Hastanesi’ne hemodiyaliz ünitesi açılırken, sadece basına poz
verenlerden değildi, çevre köy ve mezralardan sayısız böbrek hastasının
taşınmasına bizzat yardımcı oldu.
*
Yöre halkını akrabaları gibi tanıyor, kendi ailesi gibi yakından
ilgileniyordu. Mesela, kalbinde 3 delikle dünyaya gelen, 3 defa ameliyat
olmasına rağmen kurtarılamayan 10 yaşındaki talihsiz Amed’in taziye
evinde, adeta öz amcaydı.
*
Her 19 Mayıs, 23 Nisan...
Her 29 Ekim, 10 Kasım...
18 Mart Çanakkale Zaferi’ni memleketin teee öbür ucunda düzenlediği törenlerle yaşattı, Atatürk’ü anma yürüyüşleri yaptırdı.
*
Nevruz’da halay çekti.
Halk Eğitim Merkezi’ndeki gençlik konserlerinde, Kürtçe şarkılara eşlik etti.
Tiyatro oynansın diye ilk salonun kurdelesi kesilirken, en ön sıradaydı.
*
İki kız çocuğu babasıydı.
Çiçek’ler okusun diye çırpındı.
*
Kerpiç evlerden oluşan Cevizpınar mezrasında, 6’sı kız, sadece 8
öğrencisi bulunan tek derslikli okulun yapımına nezaret etti, açılışını
yaptı. Elini taşın
altına koyanlardandı. Onlarca köy okulunun
inşaatında amele gibi çalıştı, kum taşıdı, çivi çaktı. Öğretmenevi’ne
gözbebeği gibi bakıyordu, öğretmenlerin rahat etmeleri, kendilerini
güvende hissetmeleri için 24 saat emirlerindeydi.
*
Defalarca çarpıştı.
Vuruştu.
Vuruldu.
Gaziydi.
*
Binbaşı’ydı.
*
İskenderun’a atandı.
Dün, pusu...
Şehit oldu.
*
“Ya Çiçek?” derseniz...
Okuyor.
Çok başarılı.
SBS’ye hazırlanıyor.
*
Doktor olmak istiyor.
*
Çiçek’ler açsın.
Erhan’ların çabasına değsin...
Utanmadan hâlâ lay lay lom
yaşayan Türkiye’nin, hissetmediği
yaralarını iyileştirsin diye.
