Terörle mücadele yasalarının istismarı her ülke
için ciddi bir sorundur. Gelişmiş demokrasilerde dahi Hükümetin ve
güvenlik güçlerinin terörle mücadele yasalarını muhalif sesleri kısmak
için kullanmalarına şahit oluyoruz. Otokratik ve gayri-demokratik
ülkelerde bu eğilim çok daha fazladır.
Türkiye, hiçbir zaman tam bir demokrasi olamadı. Terörle mücadele
yasaları ise çok zaman meşru muhalefeti bastırmak için az ya da çok bir
araç olarak kullanıldı. ‘Terörle mücadele’ adı altında insan hakları
ihlalleri de sıkça yaşandı. Bu nedenle Türkiye, son 25 yıl boyunca
Avrupa İnsan hakları Mahkemesi’nde sicili en bozuk ülke oldu.
Kamuoyu terörle mücadele yasalarının masum insanlara karşı
kullanılmasına karşı çoğu kez hassas olmadı. Çünkü terör öylesine büyük
bir bela ki insanlar kurunun yanında yaşın da yanmasını göze
alabiliyorlar, ta ki kendi canları yanana kadar. Oysaki terörle mücadele
adı altında meşru muhalif grupların ezilmesi en çok terörle mücadeleye
zarar veriyor. ‘Terörle mücadele’ bahanesi ile ezilen kitleler terörize
ediliyor, gerçek teröristler ise tam da istedikleri ortamı buluyorlar.
Terörle mücadele bahanesiyle insan haklarının ihlalinde Türkiye,
hiçbir zaman bugünkü kadar kötü olmamıştı. Türkiye bugün terörle
mücadele bahanesi altında yasaları çok ağır bir şekilde istismar ediyor.
İstismar sadece örgüt üyeleri ve sempatizanları ile sınırlı kalmıyor,
en basit görüş beyanı dahi terörü övmek olarak görülüyor ve
yargılanıyor. Hükümetin terör politikasını eleştiren akademisyenler,
gazeteciler ve diğer entelektüeller dahi kendilerini mahkemede
bulabiliyor, onlarca yıl hapis cezası riskiyle karşı karşıya
kalabiliyor. Hatta terör uzmanları terörle mücadele stratejileri üzerine
yaptıkları analizler nedeniyle ‘vatan haini’, ‘bölücü’ veya ‘terörist’
olmakla suçlanabiliyor.
Bugün Türkiye hapishanelerinde siyasi suçlardan dolayı 11 binden
fazla insan yatıyor ve rakam her gün biraz daha büyüyor. Bu rakam normal
bir ülke için gerçekten çok yüksek. Hapishanelerdeki siyasi suçlu
sayısı dahi Türkiye’de olağandışı gelişmeler yaşandığını bizlere
kanıtlıyor.
Kürtçü muhalefet ve sol muhalefet anti-terör yasalarının istismarının
en önemli kurbanları. Hükümet politikalarına yaptıkları en masum
eleştiriler bile terörist olmakla veya terör örgütlerine yardım ve
yataklıkla suçlanıyor. Hatta bu suçlamalardan milletvekilleri bile
kurtulamıyor. Hal böyle olunca ortam radikallere ve silahlara kalıyor. Devlet, tıpkı geçmişte yaptığı gibi ortadaki renkleri yok ediyor, meşru siyaset alanını daraltıyor. Bunun sonucunda ise sahnede sadece devletin güvenlik güçleri ve teröristler kalıyor.
ÖRGÜT ÜRETMEK
Terörle mücadelede bir diğer istismar şekli ise ‘terör örgütü üretmek’. Türkiye,
silahlı terör örgütlerine karşı hukukun sınırlarını zorlamakla
kalmıyor, ‘terör örgütü’ tanımını da hukuka sığmayacak şekilde
genişletiyor. Bunun ilk örneğini Ergenekon Davası’nda görmüştük. Şimdiki örnek ise Gülen Davası.
Gülen ile Erdoğan eski ortaklardı. Erdoğan ve partisi 2013 Aralık ayından önce Gülen’i yere göğe sığdıramıyordu. Hatta Erdoğan bir seferinde Gülen için “gökten ne yağmış da yer kabul etmemiş” diyordu. Yani Erdoğan, Gülen’i kendisinden bile yukarıda bir saygınlıkta gördüğünü söylüyordu. Erdoğan
bir seferinde Gülen grubunu kastederek “ne istediler de vermedim”
diyor, yani 2013 Aralık ayına kadar Gülen grubundan gelen her talebi
emir gibi gördüğünü ve yerine getirdiğini itiraf ediyordu.
Aynı şekilde Ahmet Davutoğlu da bir konuşmasında Gülen
için “faydalı çalışmalar yapan Hocaefendi’ye selam olsun. Bu kutlu
yolculuğunda yeri başımızın üzerindedir” ifadelerini kullanıyordu.
Bekir Bozdağ ise şunları söylüyordu: “Gülen bu ülkenin yetiştirdiği değerli bir kıymettir. Onu ‘çete’ diye itham ederseniz, haksızlık yaparsınız.”
Bülent Arınç ise zamanında “40 yıldır onu çok
severim. 1975’den beri Hocaefendi’yi tanırım. Kendisine büyük saygım,
sevgim var. O siyaset üstü bir insandır” diyordu…
Örnekleri çoğaltabiliriz.
Kısacası, 2013 yılının Aralık ayına kadar Gülen Cemaati meşru
olmaktan daha öte bir yapılanmaydı ve Gülen hareketi de Erdoğan
Hükümetlerine büyük destek veriyordu.
O günlerde savcılar bu grup hakkında soruşturma yapmıyor, hâkimler
tutuklama kararları almıyordu. Hatta valiler, kaymakamlar, emniyet
müdürleri, hâkim ve savcıların pek çoğu bu gruba sempatik gelecek
açıklamalarda bulunuyor, onların yaptığı toplantılarda bulunmak için
özel bir gayret sarf ediyorlardı.
Ancak Aralık 2013’de Gülen’e sempatisi olduğu söylenen savcılar ve
polisler Erdoğan Hükümeti’ne dönük çok büyük yolsuzluk ve rüşvet
operasyonlarını gerçekleştirince işin rengi değişti, Erdoğan, bu gruba karşı adeta savaş ilan etti.
Erdoğan değişince yargı da değişti, hâkim de değişti, savcı da değişti, valiler de değişti…Peki, böyle mi olmalı? Yargı siyasilere göre hiza mı almalı?
Erdoğan’a göre yapılan operasyonlar ‘bir hükümet darbesi’ girişimiydi ve yolsuzlukla hiç bir ilgisi yoktu.
17 Aralık olayları sonucunda dört bakan istifa etmek zorunda kaldı,
ancak hükümet ayakta kalmayı başardı. Yolsuzluk ve rüşvet iddiasında
bulunan savcılar ve polisler ise yakalandılar ve hapsedildiler. Onların
lehine karar alan hâkimler bile şu anda hapishanedeler. Bu olaydan sonra Erdoğan, Gülen grubunu yok etmeye yemin etti.
İşte, mahkemelerin tavrı da bu noktadan sonra değişti. Önce Ergenekon
ve Balyoz Davası’nda her şey değişti. Yasalar hala aynı yasalardı,
ancak dün suç olan bugün artık suç değildi. Böylece çok ağır cezalarla
yargılanan insanlar dünyanın en suçsuz insanlarına dönüştüler ve
salıverildiler.
O hapishaneler adeta siyasetin emriyle boşalırken, siyaset yargıya
başka insanları hedef gösterdi ve sanki bir gecede suç ve suç örgütleri
üretildi.
Erdoğan, toparlanır toparlanmaz Gülen hareketini
‘silahsız terör örgütü’ ilan etti... Bu yeni bir tanımlama... Daha
doğrusu akıllara seza bir tanımlama… Dünyanın saygın hiçbir demokrasisinde şiddet unsuru içermeyen bir harekete ‘terör örgütü’ denemez. Yok bunun bir örneği…
Terörün pek çok tanımı olduğu doğrudur, ancak tüm tanımların ortak noktası şiddet ve bu şiddet üzerinden siyasi hedeflere ulaşmaktır.
Başka bir deyişle, bir hareketin sadece siyasi hedefleri var ise, ancak
şiddete hiçbir şekilde karışmıyorsa o hareketi ‘terör örgütü’ olarak
nitelendiremezsiniz. Hatta o hareket yasalarınıza göre suç sayılabilecek
bazı işleri yapsa bile ona sadece ‘suç örgütü’ dersiniz, ama terör
örgütü diyemezsiniz.
Ancak Hükümet, tıpkı Ulusalcılarla mücadelesinde olduğu gibi,
Gülen grubu ile olan siyasi mücadelesinde terör yasalarını çok
kullanışlı buluyor. Çünkü anti-terör yasaları çok sert ve
şüphelilerin pek çok hakkını kullanmasına engel oluyor: Bu sayede
terörist ilan edilen grubun üyelerinin mallarına el konuluyor ve en ağır
hapis cezaları bu kişilere verilebiliyor.
Şimdiye kadar Gülen grubundan olduğu iddiasıyla 2 binden fazla insan
gözaltına alınmış, yüzlerce kişi ise tutuklanmış. Halen hapiste yüzlerce
insan yatıyor. Bunların arasında ünlü işadamları, akademisyenler,
öğretmenler, memurlar, esnaflar ve öğrenciler bulunuyor. Hatta
Türkiye’nin en büyük 500 şirketinden ikisinin sahipleri halen
hapishanede ‘terör örgütü’ne üye olmak, yardım ve yataklık yapmak gibi
suçlardan yatıyor. İşin ilginç yanı bu kişilerin hiçbirinin bir tek
silahının bile olmaması. Bu binlerce kişiden bir tanesi bile şiddet
olaylarına karışmamış. Polisin suç delili olarak gösterdiği sözde
kanıtlar arasında fakirlere yardımda bulunmak (sadaka, zekât), kurban
kesmek, öğrencilere burs vermek gibi aslında suç sayılmayan işlemler de
var. Düşünebiliyor musunuz, zekât veren, kurban kesen teröristler…
Cumhurbaşkanı Erdoğan yaptıklarının bir tür cadı-avı olduğunu kabul ediyor ve diyor ki “bunları bitirmek için ne gerekiyorsa yapacağız. Cadı avıysa cadı avı”.
Bu sözlerden kavganın ne kadar şiddetli olduğunu anlayabiliyoruz. Yine
bu sözlerden mücadelenin hiçbir hukuka sığmayacak yöntemlerle
yapıldığını da anlıyoruz.
Belli ki Erdoğan ve çevresi Cemaat’i bitirmezse kendisinin biteceğini düşünüyor.
Bunu anlayabilmek mümkündür. Siyasi kavgalar her zaman olur. Ancak
silahsız bir grubu sırf siyasi rakibi olduğu için yok etmeye çalışmak
aslında demokrasiyi ve hukuku yok etmek anlamına geliyor. Sistemde bu
şekilde öyle bir delik açılıyor ki hukuk anlamını yitiriyor, demokrasi
üzerinde duracağı en güçlü kaideyi kaybediyor.
Herkes şunu anlamalı, hiçbir suçu yokken komşunuzun şirketine el konuluyor ise yarın sizin de şirketinize el konulabilir.
Eğer bugün insanlar kurban derisi topladı diye, zekât verdi
diye hapsedilebiliyor ise polisler bir sonraki Kurban Bayramı’nda sizin
de kapınıza dayanabilirler.
İster sosyalist olun, isterseniz dindar; ister Kürt olun isterseniz Türk, eğer bu ülkede birinin hakkı yeniyorsa orada aslında hukuk bitiriliyor demektir ve bilin ki yarın sizin de hakkınız yenecektir.
Bu nedenle, hakkı yenen düşmanınız dahi olsa o hakkı korumak aslında kendi hakkınızı korumak demektir.
-------------------------
