Türkiye, Ankara terör saldırısını YPG’nin yaptığını söylüyor. Başbakan Davutoğlu’na göre saldırıyı gerçekleştiren kişi Suriyeli ve PKK’nın da yardımıyla YPG adına bu terör saldırısını gerçekleştirdi.
Bu cümleyi ilk duyduğumda iddianın dünya nezdinde ikna edici olmayacağını söylemiştim. Çünkü şu günlerde bir terör saldırısı gerçekleştirmek, üstelik bunu Türkiye’nin başkentinde yapmak YPG için delice bir eylem olurdu.
Biliyorsunuz, birkaç haftadır Türkiye YPG’nin terör örgütü olduğunu ısrarla tekrarlıyor, ABD’yi YPG ile Türkiye arasında seçim yapmaya davet ediyordu. ABD ise birkaç kez söyledi, “bizim için YPG terör örgütü değildir” dedi. Hatta ABD, YPG’ye desteklerinin süreceğini de medya üzerinden Türkiye’ye aktardı.
PYD’nin silahlı kolu olan YPG’ye destek bununla sınırlı kalmadı: Rusya da, Avrupa’nın belli başlı devletleri de YPG’yi terör örgütü saymadıklarını belli ettiler.
Türkiye, YPG mevzilerine top atışına başlayınca dünyadan destek bulamadı. Suudi Arabistan bile çıkıp YPG için “terör örgütüdür” demedi.
Başka bir deyişle Türkiye, “terör örgütü” dediği YPG karşısında bile yalnız kaldı.
İşte bu ortamda birden bire Ankara’da büyük bir terör saldırısı gerçekleşiyor, üstelik de bu saldırı YPG hatlarını top atışına tutan Türk Silahlı Kuvvetleri’nin mensuplarına karşı yapılıyor ve Türkiye her haliyle terör saldırısı olan bu eylem için YPG’yi suçluyor. Bir anlamda suçlamalarının nasıl haklı çıktığını canlı deliliyle dünyaya duyuruyor.
O güne kadar Suriye dışında, dünyanın bildiği bir terör eylemi olmayan YPG’nin bir anda çok büyük bir terör saldırısının faili ilan edilmesi, üstelik bunun da Türkiye’nin ısrarlı suçlamalarının olduğu günlerde olması herkeste şüphe uyandırırdı ve öyle de oldu. Ne ABD ne de AB ülkeleri, Ankara’daki saldırının YPG tarafından yapıldığına inanmadılar.
Bırakınız inanmayı, ABD ‘YPG mi, Türkiye mi’ ikileminde bir adım daha ileri gitti ve Türkiye’yi değil, YPG’yi tercih ettiğini daha kalın çizgilerle belli etti. Örneğin ABD Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Kirby, kendileri için saldırıyı yapanın henüz belli olmadığını söyledi ve “saldırıyı kimin yaptığı konusu hala ucu açık” dedi.
Kirby, bununla da kalmayarak Türk Hükümeti’nden YPG’ye dönük top atışlarını kesmesini istedi.
Amerikalı sözcü ayrıca bir soru üzerine “Biz Türkiye'nin Daiş'e karşı olan koalisyondan ayrılmasını istemeyiz. Ama sonunda bu karar Ankara'nın” dedi. Bu cümle ABD’nin IŞİD’le (Daiş) mücadele konusunda Türkiye’nin nazlanmalarını artık umursamadığını da gösteriyor. Türkiye, içine düştüğü durumla İncirlik ve diğer üsleri Batı’ya açmaya eli mahkûm ülke konumunda. YPG ise kara gücü olarak ABD’ye vazgeçilemez bir güç sunuyor. Yani ABD, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “YPG mi biz mi” sorusuna “YPG” karşılığını vermiş oldu.
SALDIRIYI KİM YAPTI?
Dediğim gibi, YPG böyle bir saldırıyı yapmak istese dahi bunu doğrudan yapacak kadar saf olamaz. Yetkililer bu konuda ısrarcı ise daha güçlü kanıtlar ortaya koymak zorunda.
Saldırıdan birkaç saat sonra benim aklıma ilk gelen şüpheli PKK oldu, bunu da televizyon ekranlarından paylaştım. Çünkü PKK, geçmişte de böyle eylem girişimlerinde bulunmuştu. Genelkurmay, Hava Kuvvetleri ve çevresinde askeri servis araçlarına saldırı girişimi geçmişte önlemişti, bu kez olmadı. Bu nedenle aklıma PKK geldi ve söyledim.
Ancak başka bir örgüt de olabilirdi. Türkiye şu anda saldırılara inanılmaz açık. Üstelik içeride güvenlik birimleri moral, insan gücü ve yapılanma açısından en iyi durumlarında değil.
Zanlının Suriyeli oluşu akıllara Suriye İstihbaratı’nı da getiriyor. Suriye ağır bir iç savaş geçiriyor olmasına rağmen Suriye İstihbaratı, Türkiye’ye karşı birçok eyleme imza attı. Hafife alınıyor olmanın da avantajıyla Esad Rejimi hem muhaliflere karşı hem de ülke olarak Türkiye’ye karşı terör eylemleri yapıyor veya yaptırıyor. Ankara’daki saldırıyı onların yapması kimseyi şaşırtmayacaktır, hatta bazı uzmanlar eylemi PKK’dan ziyade Muhaberat’ın yaptığında ısrar ediyorlar.
AZMETTİRİCİ MESELESİ
Saldırının olduğu akşam bir ‘terör uzmanı’ diyor ki “önemli olan tetiği çeken değil, azmettiren. Bu saldırıların arkasındaki devletleri bulup, bunu ilan etmemiz lazım”.
Benzeri açıklamaları başka uzmanlardan ve yetkililerden de dinledim.
Ben kendilerinin meraklarını gidereyim. Eylemi yapanın arkasındaki destekçi devletleri biliyorum. İsterseniz açıklayayım da, ne yapacaksanız yapın!
PKK’nın arkasındaki devletleri açıklıyorum: İran, ABD, Rusya, Suriye, İsrail, İngiltere ve diğer bazı Avrupa ülkeleri.
PKK, İran sınırını kendi evi gibi kullanıyor. Rusya, PKK’yı terör örgütü bile saymıyor. Amerikalılar bir ara PJAK üzerinden, şimdi ise YPG üzerinden PKK’ya gittiğini bile bile silahlar gönderdi. Bundan 10 yıl önce PKK’ya ABD’den geçen silah sayısının 200 bine yakın olduğu tahmine diliyordu.
ABD ve Rus uçakları açıkça PYD/YPG’yi destekliyor. Amerikan istihbaratı YPG ile birlikte çalışıyor. Amerika, Örgüt’ün silah ve lojistik ihtiyaçlarını da karşılıyor.
İşte açıkladım!...
Terörün arkasında kim var, artık biliyorsunuz.
Şimdi ne yapacaksınız Allah aşkına!...
Bu devletleri kınayacak mısınız, onlara karşı siz terörü mü destekleyeceksiniz?
Mesele terörün arkasındakini bilmekten daha büyük.
Terörü en çok destekleyen ülke bizzat Türkiye’nin kendisi.
İçeride öyle vahim hatalar yapılıyor ki, terörü kimsenin desteklemesine gerek bile kalmıyor…
Akıl var, fikir var, “şehir şehir, mahalle mahalle, ev ev” terörist aranır mı? Buna terörle mücadele denir mi?
Ülkenin ordusu kasabalarda halk ile karşı karşıya getirilir mi? Sokağa çıkma yasağı ilan edip, kendi ilçelerine zırhlı araçlarla girilir mi? Topla, tankla sivrisinek avlamaya çalışılır mı?
Biz geçmişte neyi eleştirdiysek, birkaç aydır, sözde sivil idare altında birkaç mislini yapıyoruz.
Ne demokratikleşmede yol alınabildik, ne de tekniğine göre bir terörle mücadele siyaseti izleyebildik.
Bırakınız Kürtlere hak ve özgürlüklerini verip terörün oksijenini kesmeyi, ülkenin geri kalanını da terörize ettik.
Faili bilinmeyen saldırılar yeniden hortladı…
Yine kahveler, barlar taranıyor…
Yine ses bombaları atılıyor…
Gazeteciler hapiste, nefret söylemi her köşeye yayıldı…
Önüne geleni ‘hain, terörist veya paralel’ ilan etmek moda halini aldı…
Ülkede cami cemaati bile kutuplaşmış durumda…
Her yer gergin, herkes endişeli bir bekleyiş içinde. Bu duygusal kopuşlar, bu toplumsal parçalanmışlık içinde hangi toplum huzurlu olabilir, hangi toplum terör ve diğer sorunlarla başedebilir.
Ya dış politikamıza ne demeli? İzlenen Suriye politikası ile düşmana ne gerek?
Önce İsrail’e hakaretler yağdırıyoruz, birkaç yıl geçince “İsrail’e ihtiyacımız var… İsrail halkı da devleti de dostumuz” diyoruz…
Önce PYD/YPG güçlerine en büyük yardımı biz yapıyoruz, “Kobani’deki kardeşlerime selam olsun” diyoruz, aradan 1 yıl geçmeden bu sefer aynı PYD’yi “terörist” ilan ediyoruz…
Mısır’ın içişlerine karışıyoruz, ülkenin Devlet Başkanı’nı Sisi’yi devirmeye çalışıyoruz, aradan birkaç yıl geçmeden bu kez İsrail’in arabuluculuğunda Sisi’yle nasıl anlaşırız diye yollar arıyoruz…
Önce IŞİD’e karşı hoşgörülü, yumuşak bir ülke izlenimi yaratıyoruz, ardından sözde IŞİD’e hava saldırısı yapıyoruz…
IŞİD’e karşı ABD ve müttefiklerinin taleplerine uzun süre ayak diretiyoruz, ardından İncirlik ve diğer hava üslerini neredeyse hiçbirşey talep etmeden sonuna kadar Amerikalılara, Almanlara, Fransızlara vs. açıyoruz.
Rusya’yı ‘stratejik ortak’ ilan ediyoruz, sonra 17 saniyeliğine hava sahasına uçakları girdi diye uçaklarını arkasından vuruyoruz…
Örnek çok. Ancak herkes durumun farkında, fazla da örneğe gerek yok.
Diyeceğim o ki, terörün de, bugün karşılaştığımız yalnızlığın da nedeni Türkiye’nin kendi hatalarıdır.
Yukarıda terörün arkasında hangi devletlerin olduğunu saydım. Ancak bunları bilmek neyi değiştirir?
Varsa gücünüz gider siz de onlara hadlerini bildirirsiniz. Ama ondan önce aynaya bakmak, nerede hata yapıyorum demek gerekir.
Terörün arkasındaki devleti arayanlar önce kendi devletlerinin hatalarını kontrol etmelidirler…
Sen güçlü olursan, usta ve yetenekli olursan dostun çok, düşmanın az olur.
Sen zayıf olursan, ilişkilerini içeride ve dışarıda iyi yönetemezsen, işlerinde usta olamazsan tüm dünya düşmanın kesilir.
Bu nedenle, bir yerlerden başlayacak, kendimizden başlayalım.
